Als ze een kopje thee voor me inschenkt, zie ik haar hand trillen en rode vlekken in haar hals verschijnen. Omdat ik al jaren bij Annie over de vloer kom, weet ik dat dit de tekenen zijn dat haar iets dwars zit. Als ik er naar vraag, vertelt ze meteen het hele verhaal.
“De kinderen willen dat ik ga verhuizen naar een serviceflat. Nu Gerard overleden is, vinden ze dat het hier niet veilig genoeg voor me is en dat ik meer zorg nodig heb. Natuurlijk wil ik mijn kinderen graag geruststellen, maar dit huis is vol van herinneringen aan mijn leven met Gerard. Dat kan ik toch niet zomaar achterlaten?” Ik begrijp haar onrust, maar ook de bezorgdheid van de kinderen. En stel voor om eens met
z’n allen naar de situatie te kijken.
Een week later is het zo ver. Annie, haar kinderen en ik zitten om de tafel met het uitzicht op de tuin. Ik vraag de kinderen waarom het zo belangrijk voor ze is dat moeder gaat verhuizen. Al pratend ontdekken we dat ze hun eigen gevoel van veiligheid boven de behoeften van hun moeder stellen. Op het moment dat ze zich hier bewust van zijn, kunnen we daar samen om glimlachen. Dan ontstaat de ruimte om naar alternatieve mogelijkheden te kijken.
Twee jaar later woont Annie nog steeds in haar oude huis. Met hulp van thuiszorgmedewerkers, eten van
maaltijdservice en heel veel bezoekjesvan vrijwilligers van de kerk, redt ze het best. De kinderen en ik houden een oogje in het zeil en nemen contact met elkaar op als er iets verandert. En Annie zelf? Die zit helemaal tevreden in haar leunstoel voor het raam en kijkt hoe de vogels snoepen van de vetbollen in de tuin.
Wil Bink is maatschappelijk werker bij SilverRade locatie Bilthoven. Dit verhaal is gepubliceerd op silverrade.nl
Op het werk, in de supermarkt en bij het kampvuur vertellen we elkaar verhalen. Zo raken onze levens aan elkaar. Groots en meeslepend of schijnbaar eenvoudig en alledaags.
Ontdek waarom verhalen zo krachtig zijn....
