Peter Timmerman werkt als internationaal vrachtwagenchauffeur. Acht jaar geleden kreeg hij de diagnose prostaatkanker. In dit artikel vertelt hij openhartig hoe het leven van hem en zijn vrouw hierdoor veranderde.
“Het is al acht jaar geleden, maar ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Tijdens een rit naar Stockholm kreeg ik pijn bij het plassen. Een simpele blaasontsteking dacht ik nog. Dat was ook zo, maar er bleek meer aan de hand. De huisarts liet de psa-waarden in het bloed meten en die bleken veel te hoog. En zo zat ik, terwijl ik me verder kerngezond voelde, opeens in de medische molen. Binnen twee maanden was er de diagnose: prostaatkanker.
Vanaf het moment dat ik die diagnose hoorde, dacht ik maar één ding: die kanker moet uit mijn lijf. Natuurlijk hoorde ik wel over het risico op incontinentie en impotentie, maar ik was er daar niet mee bezig. Kon me er ook weinig bij voorstellen. Vanwege mijn leeftijd – ik was toen 58 jaar – stelde de uroloog voor om de prostaat in z’n geheel te verwijderen. Omdat er geen uitzaaiingen waren, zou een operatie voldoende zijn. Het leek mij een goed plan en ik dacht dat ik in één keer van de kanker af zou zijn en m’n leven gewoon weer op zou pakken. De chirurg probeerde de prostaat te verwijderen via een zenuw besparende operatie en dat is helaas niet gelukt. Omdat de kanker buiten de prostaat gegroeid was, moest hij ook zenuwen weghalen. En zonder die zenuwen
wil de penis niet stijf worden. Het betekent domweg dat ik impotent ben. Daarnaast had ik in het begin last van urineverlies. Die incontinentie heb ik door veel oefenen onder controle gekregen, maar die impotentie raak ik nooit meer kwijt.
Die impotentie heeft een enorme impact op m’n leven. Nu ik geen seks meer kan hebben met m’n vrouw, voel ik me gefrustreerd en minderwaardig. De boel werkt niet meer en dat zit me ongelofelijk dwars. Het voelt alsof ik mijn mannelijkheid kwijt ben. Het gekke is dat niet alleen de erectie weg is, ook de gevoelens van opwinding zijn verdwenen. Of mijn vrouw nu bloot in de badkamer staat of dat ik een mooie vrouw op straat zie lopen: het doet me allemaal niets meer. Ook de
behoefte aan knuffelen en gewoon lekker tegen elkaar aanliggen is verdwenen. Vroeger lagen we altijd lepeltje lepeltje in bed, maar nu draai ik me om.
Mijn vrouw mist de seks. We hebben natuurlijk gesproken over hulpmiddeltjes, maar dat hoeft voor haar niet. Ze heeft zich er bij neergelegd dat de seks over is en is blij dat ik nog leef. In het begin voelde ze zich afgewezen door mij, maar nu zegt ze dat een huwelijk van 45 jaar meer is dan seks. Dat nabijheid, echte interesse voor elkaar en samen dingen doen ook heel belangrijk zijn. Dat ben ik helemaal met haar eens, maar toch……..
Op dit moment ben ik niet meer dagelijks bezig met de prostaatkanker. Eigenlijk denk ik er alleen aan bij een controle, met zo’n interview of in mijn werk als vrijwilliger voor de Stichting Prostaatkanker. Dan merk ik ook weer dat ik veel emotioneler ben dan vroeger. Dat komt ook door het plotseling overlijden van onze zoon Frank. Vijf jaar geleden overleed hij op 36-jarige leeftijd aan maagdarmkanker en bleven zijn vrouw en kleine kinderen alleen achter. Het verdriet om zijn dood heeft een veel grotere impact op ons leven dan de prostaatkanker.”
Dit ervaringsverhaal is geschreven in opdracht van de Treant Groep in het kader van de maand van de prostaatkanker.
Op het werk, in de supermarkt en bij het kampvuur vertellen we elkaar verhalen. Zo raken onze levens aan elkaar. Groots en meeslepend of schijnbaar eenvoudig en alledaags.
Ontdek waarom verhalen zo krachtig zijn....
