Terwijl ik luister naar de speech van de eerste president van Europa, zie ik op mijn scherm dat Maroua voor de deur staat. Ze komt op de koffie en we gaan lekker in de tuin zitten. Ik heb appeltaart gebakken. Heerlijk zo’n ouderwetse met roomboter, kaneel, noten en flink wat suiker. Daar houden we allebei zo van. Dat het scherm aangeeft dat ik mijn totale suiker- en vetconsumptie voor deze dag al heb gehad, negeer ik maar even.
We babbelen wat en komen al snel op ons favoriete onderwerp van dit moment: onze verhuisplannen. Sinds onze mannen zijn overleden en we steeds meer moeite krijgen met traplopen, dromen we over een nieuw huis. Een huis met voorzieningen waar we kunnen blijven wonen tot het einde.
Zelf wil ik het liefste naar een straatje waar we met verschillende generaties bij elkaar wonen en een tuin delen. Zodat we wat voor elkaar kunnen doen als het nodig is en ook omdat het gewoon gezellig is. En dat dan wel in Uden waar we na ruim 50 jaar niet meer weg willen. Ik herinner me nog dat we elkaar op het schoolplein van de kinderen hebben leren kennen. Maroua woonde toen nog maar kort in Nederland en miste haar familie in Marokko erg. Inmiddels heeft ze zelf een groot gezin met kinderen, kleinkinderen en zelfs een achterkleinkind. Ik ben trotse oma van Stefan en Miriam, de kinderen van mijn dochter Dineke en haar man Gerard.
’s Middags komt Dineke me halen om samen naar de presentatie van een nieuw
woonconcept te gaan. Zodra ze binnen is, werpt ze een blik op het scherm in de keuken. “Mam, je glucosewaarden zijn veel te hoog. Heb je soms weer taart gegeten? En heb je je wandeling vandaag wel gemaakt?” Ik zucht eens diep. “Je hebt helemaal gelijk, maar Maroua kwam langs en je weet hoe dol we allebei op appeltaart zijn.” Een half uurtje later zijn we bij de 3D presentatie van projectontwikkelaar Konings en lopen we virtueel door de nieuwe huizen en over de binnenplaats. Het ziet er prachtig uit en ik merk dat ik er helemaal blij van word. Zie mezelf al zitten in zo’n lichte kamer met uitzicht op de binnenplaats met spelende kinderen. Bij de presentatie spreken we ook een zorgregisseur. Hij vertelt dat je hem kunt inhuren als je moeite hebt om keuzes voor
jezelf en je gezondheid te maken. Ik heb dat natuurlijk niet nodig, want Dineke kan mij helpen.
Als we weer thuis zijn, loggen we meteen in op MijnLeven.nl en kijken samen wat mijn financiële mogelijkheden zijn. Ik heb net als iedereen dat fonds voor life events, maar de vraag is of het voldoende is. “Je kunt natuurlijk ook de opbrengst van je woning mee laten wegen,” zegt Dineke en ze importeert meteen de geschatte verkoopwaarde door de Vereniging Eigen Huis. Met dat bedrag blijkt er veel meer mogelijk te zijn. Niet alleen het wonen is dan geregeld, maar ik kan ook allerlei extra diensten inkopen en zelfs een robot huren. Dat stelt me gerust, ook al gaat het natuurlijk
wel ten koste van de erfenis van Dineke. Eigenlijk best wel fijn dat de overheid zo’n platform aanbiedt voor alle burgers. Nu kun je eenvoudig alle opties voor wonen, financiën, gezondheid en welzijn onderzoeken voor je eigen situatie. En je ziet meteen hoe je er op al die gebieden voor staat.
Op het werk, in de supermarkt en bij het kampvuur vertellen we elkaar verhalen. Zo raken onze levens aan elkaar. Groots en meeslepend of schijnbaar eenvoudig en alledaags.
Ontdek waarom verhalen zo krachtig zijn....
